Grenzen verleggen
‘Ik heb mijn tweede opvoeding genoten bij het Korps Mariniers. Kijk, puberteit was een periode waarin ik als losbandige jongen overal tegenaan probeerde te trappen. Dan heb je iemand nodig die jou een beetje in het gareel houdt. Uitgerekend in die periode gingen mijn ouders uit elkaar.
Ik kwam als jochie van 17 de Van Ghent kazerne in Rotterdam oplopen. Ik vond het enorm imposant, het was zo anders. Stonden daar ineens een aantal grote mannen tegen je aan te schreeuwen. Misschien was dat juist hetgeen ik nodig had. De jongen die tegen elk systeem aan het schoppen was, had gewoon mensen nodig die hem weer in het gareel kregen’
Leren ging mij makkelijk af, maar ik maakte er een potje van. Met een HAVO/VWO-advies heb ik uiteindelijk zonder inspanning de MAVO gehaald. Ik wist daarna heel goed dat ik niet verder wilde op school. Ik wilde sporten, de wereld zien maar vooral weg van huis. Vrienden van mijn zwager zaten bij de Mariniers en vertelde mij mooie verhalen over het werk en leven daar. Mijn nieuwe doel was bekend, ik ging bij het Korps Mariniers.
Opleiding mariniers
‘Ik heb mij nooit niet thuis gevoeld bij de mariniers. Dit lag me. Ik leerde dat opgeven geen optie is, want dit zou het einde van je leven kunnen betekenen tijdens een missie. Daarnaast had ik mij voorgenomen om niet te falen, omdat gezichtsverlies lijden misschien nog wel de grootste afgang zou zijn. Dit werd direct één van de vele levenslessen die ik heb geleerd in mijn tijd bij de Mariniers.
Want waarom zouden wij ons druk moeten maken om gezichtsverlies te lijden, iedereen leert dingen in het leven door vallen en opstaan. Dus ook falen is onderdeel van het leven. Het gaat er uiteindelijk om hoe jij er zelf mee omgaat. Gooi je de handdoek in de ring of sta je op voor een volgende ronde. Ik leerde al snel dat ik niet de grootste of sterkste hoefde te zijn, ik kon altijd terugvallen op mijn wilskracht. Niet opgeven en doorzetten.
Ik had enorm veel ontzag voor mijn Korporaal. Dat was een enorm grote vent – kaal, gespierd en onder de tattoos. Hij wist mij keer op keer op de juiste manier te motiveren of te raken. Dit betekende niet dat hij alleen maar stond te schreeuwen, soms liet hij ook merken dat hij teleurgesteld was in mij als ik iets verkeerd had gedaan. Dat heeft grote impact op mij gehad.
Dit kende ik niet. Wanneer ik vroeger thuis iets verkeerds deed werd er enkel alleen tegen mij geschreeuwd. Sowieso een man van wie ik veel heb geleerd. Één van zijn uitspraken waar ik mij nog steeds aan vasthoud: neem van iedere ontmoeting in je leven het goede mee, maak daarmee jezelf een beter mens. Bij mij heeft dit zeker gewerkt. Na 26 weken opleiding liep ik als herboren de Van Ghent kazerne af en lag de wereld aan mijn voeten.
MARSOF
Ik had berg- en wintertrainingen gevolgd in Scandinavië, was uitgezonden naar Afghanistan en heb 2 jaar in het Caribisch gebied mogen werken. Dus wat ik wilde, veel van de wereld zien, gebeurde! Nadat ik terugkwam uit het Caribisch gebied was het tijd voor een volgende stap. De Infanterie bood mij niet meer voldoende uitdaging.
Ik diende een verzoek in om mee te mogen doen aan de testweek voor een speciale eenheid binnen de Mariniers en één van de zwaarst getrainde eenheden in Nederland, de MARSOF. Voor mij de pittigste week in mijn hele defensieperiode. Zowel fysiek als mentaal. Je gevechtsbereidheid werd getest. Ik heb de nodige klappen en stoten moeten incasseren en uitdelen. Ik leerde nog meer omgaan met stress en werken onder druk.
Na de opleiding volgde een drietal missies. Het voelde als een jongensdroom om hier onderdeel van te mogen zijn. De onzekere jongen die ik was had plaats gemaakt voor een man die sterk in zijn schoenen staat. Die blij was met hetgeen wat hij had bereikt. Wederom een les die ik heb geleerd. Dat we allemaal wel iets vaker mogen terugkijken op de dingen die we bereikt hebben in het leven en zeggen dat we oprecht trots zijn op onszelf.
Terugkeer in de burgermaatschappij
Ik had mooie dingen gedaan en veel gezien. Ervaringen opgedaan die ik nooit zal vergeten en die mij hebben gevormd tot de persoon wie ik nu ben. Mijn missie was geslaagd en het was na 12,5 jaar het juiste moment een volgende stap te zetten. Met een flinke rugzak gevuld met discipline, het denken in oplossingen en het vermogen om met het minimale het maximale te bereiken sloot ik definitief een belangrijk hoofdstuk in mijn leven af.
Ik stelde nieuwe doelen voor mijzelf en stippelde een realistisch plan uit om de persoonsbeveiliging in te gaan. Ik kan wel stellen dat ook dit traject vrij succesvol is geweest. Heb in de zes jaar dat ik als persoonsbeveiliger heb gewerkt er alles uitgehaald wat ik wilde.
Uit je comfort zone
Iets wat niet geheel vreemd was voor mij, aangezien ik dikwijls tijdens opleidingen en of missies compleet uit mijn comfort zone werd gehaald. Maar hoe vaker dit gebeurde hoe comfortabeler ik mij daarin voelde. Maar dit voelde compleet anders, ik ging mee doen aan een televisieprogramma. Jezelf 100 dagen in een huis laten opsluiten met 115 camera’s, die elke beweging van je volgen.
Ik ging van leven in de schaduw naar een leven waar je zero privacy genoot. Ik was natuurlijk al talloze keren lang van huis geweest, waarbij ik niet of nauwelijks contact kon hebben met het thuisfront. Waarbij je tijdens een uitzending elke dag je werk doet met de collega’s die je al jaren kent, zat ik nu in een huis vol met onbekende.
BigBrother
Mijn avontuur begon met de gedachte dat dit geen ‘echte’ uitdaging zou zijn. Had mij voorgenomen vooral te genieten van deze unieke kans. Ik dacht alles al meegemaakt te hebben in m’n leven. Natuurlijk was dit totaal anders dan alle dingen die ik hiervoor had gedaan. Ik was sociaal en communicatief vaardig genoeg om met allemaal verschillende types in een huis te leven. Had al snel door hoe het ‘spelletje’ werkte en merkte dat ik voor 100% mijzelf kon zijn. Hoe langer ik in het huis zat hoe meer ik werd geconfronteerd met mijzelf en m’n verleden.
Ik heb nooit echt de tijd genomen om eens rust te pakken en goed na te denken waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Tijdens BigBrother kon je daar niet omheen, dit was exact wat ik nodig had om stappen te zetten.
Kwetsbaarheid
In de tijd bij de Mariniers dacht ik bij het woord kwetsbaarheid aan een zwakke schakel in het team of het niet dragen van kogelwerende bescherming. Bij de Mariniers krijg je niet geleerd om over je eigen kwetsbaarheden te praten, over je angsten, onzekerheden, schaamte en/of andere emoties. Ergens voelt het als een groot gemis aangezien iedereen zich zal herkennen in het hebben van kwetsbaarheden. Na de Mariniers leerde ik door omstandigheden, om niet voor mijn kwetsbaarheden weg te lopen, maar om deze te onderzoeken en ze beter te leren kennen.
Ik hoefde niet meer te schuilen achter het stoere schild wat ik had opgebouwd. Door BigBrother ben ik erachter gekomen dat ik inderdaad mijn kwetsbaarheden heb leren kennen, maar ook dat alleen ‘leren kennen’ niet voldoende is. Want ik wist misschien wel goed te benoemen wat voor kwetsbaarheden ik had. Maar het liefst ontkende ik het, stopte ik het ver weg.
Maar wegstoppen werkt niet wanneer er 115 camera’s op je gericht zijn. Ik kon niet anders dan het onder ogen komen. Dit is wie ik ben, wat mij maakt tot de persoon van nu. Dus ja, BigBrother was een uitdaging, een enorm mooie uitdaging waar ik mijzelf veel beter heb leren kennen en waarderen. Daarnaast heb ik er veel mooie vriendschappen aan overgehouden en heb ik geleerd om mijn kwetsbaarheden te omarmen.