Na mijn deelname aan BigBrother krijg ik steeds vaker de vraag hoe het revalidatietraject van mijn knie is verlopen. In deze blog deel ik mijn verhaal en neem ik jullie mee in mijn journey wat betreft het omgaan met diverse tegenslagen. Ik kan alleen maar hopen dat jullie mijn ervaringen kunnen vertalen naar jullie eigen tegenslagen, van welke aarde ze dan ook mogen zijn.
“Believe in yourself… You are braver than you think, more talented than you know and capable of more than you imagine…”
Het zijn van die cliché uitspraken dat gezondheid boven alles gaat, maar oh zo waar. Ruim zeven jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een knieoperatie moest ondergaan. ‘Routine dingetje’, zo werd mij verteld. Wat volgde waren, vijf knieoperaties, diverse complicaties, infecties en maanden vastgekluisterd aan een rolstoel. Artsen gaven aan dat ik waarschijnlijk nooit meer goed zou kunnen sporten. Ik begon een hels revalidatietraject waar geen einde aan leek te komen. Ik trainde dag in dag uit, heb vele tegenslagen moeten verwerken, maar ik bleef vastberaden en bleef nieuwe doelen stellen. Mijn revalidatietraject heeft uiteindelijk zes jaar geduurd. Nog elke dag besef ik dat gezondheid niet vanzelfsprekend is en dat we goed voor ons lichaam moeten zorgen.
Blessure
In mijn laatste jaar bij de Mariniers werkte ik in Amsterdam ter voorbereiding van mijn terugkeer naar de burgermaatschappij. Tijdens alle jaren dat ik mezelf fysiek op de proef had gesteld, waren er niet of nauwelijks blessures die mij aan de kant hebben gehouden. Dat ik mijn collega nu moest vertellen dat ik niet mee ging hardlopen omdat ik last had van mijn knie, was dus vrij bijzonder. Na een MRI-scan bleek dat het kraakbeen in mijn rechter knie er niet goed uitzag.
Operaties
In een tijdsbestek van 2,5 jaar onderging ik twee microfracturing-operaties, een spoedoperatie en een kraakbeen-transplantaties. Ik was er op voorhand van overtuigd dat ik na de eerste operatie en revalidatie volledig hersteld zou zijn. Mijn toenmalige fysiotherapeute en ik waren beide enorm enthousiast over de resultaten die we in korte tijd hebben geboekt. Euforie maakte echter plaatst voor een harde les… Nooit versnellen in het revalidatietraject bij een kraakbeen blessure. Ik kreeg de eerste tegenslag te verwerken. Al mijn klachten kwamen in korte tijd weer terug. Een tweede operatie kon daarom niet uitblijven. Deze operatie verliep helaas iets anders, ik kreeg vrijwel onmiddellijk een infectie. De infectie zorgde ervoor dat ik twee dagen na mijn operatie weer met spoed onder het mes moest. Mijn knie had een flinke klap te verduren gekregen, net als ik. Ik merkte dat mijn mindset nu totaal anders was dan tijdens de eerste revalidatie. Ik had simpelweg geen geloof in het revalidatieproces. Maar of het wantrouwen nu terecht was of niet, de weinig positieve mindset ging me niet helpen om het herstelproces tot een goed einde te brengen.
Gun jezelf de tijd om teleurgesteld te zijn
Hoe streng ik normaal voor mijzelf ook kan zijn, als je iets overkomt wat je vooraf niet had voorzien , dan raak je teleurgesteld. Bij de Mariniers heb ik geleerd om steeds naar oplossingen te zoeken, maar dat werkt niet altijd. Door stil te staan bij wat me overkomen was, leerde ik teleurstellingen een plek te geven en leerde ik uiteindelijk zelfs van tegenslagen te leren.
Leer van je tegenslagen
Het heeft mij veel moeite gekost om tegenslagen als leerpunten te gaan zien. In bijna elke tegenslag zit wel iets positiefs. Vandaag durf ik te zeggen dat elk einde een nieuw begin is en dat elke tegenslag een startpunt voor een nieuw doel. Er is altijd wel iets positiefs te vinden, ook in wat er die dag voor mij persoonlijk gebeurd is. Het glas is misschien niet vol, maar ook niet leeg. Het is maar hoe je ernaar kijkt. Ik schreef aan het einde van elke dag drie dingen op die goed waren gegaan, gaf mijzelf complimenten over behaalde resultaten en slaagde er zo in om een positieve flow aan te houden.
Positieve mindset
Ben je over de teleurstelling heen, zorg dan dat je weer positief in het leven staat. Tegenslagen in het leven horen erbij, maar onthou dat je van deze situatie altijd sterker wordt. Dankzij een positieve mindset raak je weer gemotiveerd en het zorgt ervoor dat je weer beter in je vel zit. Leg je focus op de positieve aspecten die zich al hebben voorgedaan in je leven of die nog steeds gaande zijn.
Operaties deel IV en V
Na een jaar keihard trainen met flink wat ups en downs, kreeg ik te horen dat de infectie er toch voor had gezorgd dat de operatie niet geslaagd was. Het defect in mijn knie was zelfs groter geworden. Ik was na veel onderzoek uitgekomen bij dé specialist op het gebied van kraakbeen, Prof. Dr. Saris. Hij vertelde me dat we een andere methode zouden gaan toepassen, namelijk een kraakbeentransplantatie. Dat betekende dat ik nog twee operaties moest ondergaan. Vastberaden en met een hele positieve mindset, begon ik opnieuw aan het proces. Één ding stond vast: ik moest en zou herstellen.
Danny van der Valk
Ik was alweer een jaar aan het revalideren, toen belde de organisatie waar ik al jaren lang voor wilde werken. Waarom nu, dacht ik. Ik ben totaal niet klaar om de fysieke eisen te halen, die zij hebben gesteld om in functie te treden. Maar ik kon deze kans niet voorbij laten gaan.
Ik heb gevraagd aan Danny, de fysiotherapeut, om vanuit zijn kant te belichten hoe die intensieve periode van samenwerken is verlopen.
Vandaag is het weer zover; keuringen voor potentiële nieuwe medewerkers van het persoons beveiligingsbedrijf waarvoor wij werken. Ruim op tijd komt Michel binnen. Vriendelijk, alles analyserend, goedlachs en misschien een tikkeltje zenuwachtig. Mijn collega verwijst Michel naar de wachtruimte. Waarna ik hem aansprak of hij klaar was voor de testen en metingen. Met een strakke en overtuigende blik gaf hij zijn akkoord. Hij was benieuwd wat hem allemaal te wachten stond. Na verloop van tijd werd Michel uitgenodigd voor het eerste onderdeel van de testen welke in een afgesloten ruimte plaatsvond. Na de eerste ronde kwam Michel naar beneden en mocht hij plaatsnemen op de biodex. Een biodex is een isokinetisch test en meetapparaat om onder andere de spierfunctie in beeld te kunnen brengen. Één van de testen die werd uitgevoerd was de maximale krachtmeting van de bovenbeen spieren. Michel zat, zoals iedereen die getest wordt, volledig vastgesnoerd in de biodex om compensaties te beperken. De explosie aan kracht alsmede zijn inzet en fysieke geweld was overweldigend. Spiervezels en anderen door het gehele lichaam bliezen zichzelf bijna op. Zijn gezicht was strak, vol gefocust, maar ondanks dat was er ook een stukje angst zichtbaar. Dit laatste kan ik me ook ingebeeld hebben, maar dit staat me nog wel bij.
Michel had bijna alle testen met vlag en wimpel doorstaan, echter de biodextest op de bovenbeen spieren was ver beneden de grens. Het krachtsverschil tussen beide benen bedroeg bijna 75%.
Michel en ik plande voor enkele dagen later een individuele afspraak fysiotherapie in, waar zijn gehele klachtenbeeld, persoonlijke situatie, doelstelling en hulpvraag werd besproken en hebben we gezamenlijk een beleid afgestemd waaraan gewerkt moest worden.
Een van mijn eerste fysiotherapie afspraken met Michel kan ik mij nog zo goed herinneren. Keurig op tijd, schone kleding, mooie schoenen. Michel nam de weg naar de fysiotherapie zeer serieus. Ik checkte zijn knie en startte na enige knie mobilisaties met gedoseerde actieve oefentherapie welke afgestemd was op de hulpvraag. De oefentherapie bestond aanvankelijk uit, correct lopen. Michel had zich door zijn operatie voorgeschiedenis een eigen beweeg/compensatie patroon aangeleerd. Michel liep overstrekt, had geen controle over de strekking van zijn knie, liep gespannen. Dankzij het gebruik van de loopband met spiegels en camera’s kon dit zichtbaar gemaakt worden. Hard voor zichzelf, de lat hoog gelegd, maar teleurstellingen waarmee Michel te maken kreeg. Iets wat voor hem normaal was, moest hij gaan afleren.
Een vervolg oefening was steun nemen op zijn geopereerde been.
Onmogelijk, lees goed onmogelijk. Voor Michel is dit de eerste weken na zijn aanstellingskeuring onmogelijk geweest. Maar liep Michel dan met krukken, of mank. Nee dat was het juist. Michel was heer en meester geworden van compenseren. Zijn uiterlijk, interne motivatie en enthousiasme hadden hem in het verleden waarschijnlijk goed geholpen om dit soort dingen te maskeren. Doseren, is iets wat Michel bij mij heeft geleerd. Michel zag voorheen de kracht in de hoeveelheid of herhaling, lees kwantiteit in plaats van kwaliteit.
Maanden gingen voorbij, doelstelling werden behaald en bijgewerkt in opbouw naar de hertest op spierfunctie. 3 keer per week trainen onder begeleiden van de fysiotherapeut en nog minimaal dagelijks op elkaar afgestemde huiswerkoefeningen.
Letterlijke bloed, zweet en tranen. Natuurlijk zat het niet altijd mee. Revalidatie is niet altijd een stijgende lijn, onze klik, beiderzijdse enthousiasme voor diverse zaken zorgde ervoor dat we een steeds beter duo werden.
Het moment was daar, de biodex hertest. Wederom aan inzet en overtuiging vanuit Michel geen gebrek. De resultaten mochten er zijn, een aanzienlijke verbetering ten opzichte van zijn vorige test. Uiteraard was de test niet binnen de marges, dit was ook niet onze verwachting. De compensaties moesten eruit, het kunnen leveren van kracht in het gehele beweegtraject, dat waren resultaten die we moesten gaan terugzien en die zagen we. Samen hebben we deze resultaten behaald en maakte we nieuwe doelstellingen.
Geen afspraak is Michel vergeten of te laat geweest. Moest hij naar het buitenland dan maakte we huiswerk schema’s. Maar de eerste stap op Nederlandse bodem was vaak weer richting de fysiotherapie praktijk om objectief te checken hoe de afgelopen buitenland periode gegaan was en plande wij afspraken in om het revalidatietraject te vervolgen.
Van kunnen steun nemen op zijn meermaals geopereerde been, kniebuigingen, normaal wandelen, sprongvormen, diepere kniebuigingen, plyometrie, hardlopen tot zelfs weer kunnen telemarken(skiën) op werkvakantie in Zwitserland.
Toen het revalidatietraject van bijna 1.5 jaar van Michel bijna op z’n einde liep, omdat hij weer een goed functionerend been had en nagenoeg alles weer kon doen wat hij wenste te doen, was het moment dat ik, na 10 jaar van baan wisselde. Een emotionele Michel, nam dit ter kennisgeving. Hij maakte op mij een indruk alsof zijn gehele leven instortte. ‘Wat moet ik nu?’ Ik hoor het hem nog zeggen. Logisch, want dankzij onze samenwerking is hij gekomen tot het niveau van wat hij nu is. Dat stukje vastigheid moet je ook leren loslaten.
Michel, wat een top vent! Bedankt voor onze kennismaking en samenwerking, we lopen de deur niet plat, maar we hebben een vriendschap voor het leven!
Tegenslagen als verrijking
Als ik terugkijk op mijn revalidatietraject kan ik wel stellen dat alle tegenslagen uiteindelijk alleen maar een positieve werking hebben gehad op mij. Ik heb enorm veel geleerd en ben gegroeid als mens. De volgende keer dat ik met tegenslagen moet omgaan, heb ik de nodige handvaten om dit aan te pakken en zal ik waarschijnlijk minder ‘diep’ zakken dan bij mijn eerste tegenslag. Ik heb heel wat tegenslagen te verwerken gehad, hierdoor voelt het dat ik beter en beter in mijn eigen kracht ben komen te staan. Zodat ik nu in staat ben om mensen die met tegenslagen te maken krijgen, te helpen en tips te geven. Dit omdat ikzelf ook enorm dankbaar ben voor alle hulp die ik heb mogen ontvangen van mensen zoals Danny. Zonder de juiste hulp had ik niet geweest waar ik nu ben.